موسی و نیل

موسی به نیل سپرده شد و در دامان فرعون زمان خوبش پرورش یافت و به گاه حادثه، نیل به حرمت دایگی فرزندش از حرکت ایستاد و دالانی شد امن بر گذر او.

حکایت موسی و نیل حکایت ما مردم این سالهای این سرزمین است که جنگ دایه ما بود. گلوله و مرگ و اندوه همه خاطرات کودکی مان و خود آن گلوله ها به ما گذری امن بدهکار است ، گذری از زندان فرعونیان به ساحل امن آنسوی نیل.

چونان نابینایی ام

چونان نابینایی چراغ به دست حیرانم در میان انبوه بینایان، مملو از حسرت و رنج. چراغ ام نه از نمایاندن راه است به بینایان که خود سرگشتگی میاموزم و از آن روی چراغ در دست گرفته ام که خیل بینایان مرا گمراه نسازند ‌و از راهم به بیراه نبرند.

سالهاست آنچنان سرگشته و پرشورم که هماره سرم سودای عاشقی دارد و بر تن ردای قناعت و‌ کم‌نیازی دارم. اما همراهی و‌همنشینی خیل بینایان آنچنان ترسی به دلم و وهمی بر اندیشه ام انداخته که گویا هیچزمان خود را نزیسته ام.

مرا حسرتی است بی پایان تنهایی ‌و‌خلوت و همنشینی با دلم و اندکی دوری از هیاهوی جانفریب این شهر پر سودا که مرا سودایی دگر است و دگریست بر دل. مرا با هیاهویتان کاری نیست و چراغ ام هم نه از نمایاندن راه است به شما!! بگذارید دل خوش دارم به نوری که خود نمیبینم و راهی که تنها نجوایش را میشنوم. چراغ ام نه از بهر شماست که خود فریبی است دلم را آنگاه که نیازش است عقل و منطقی وگرنه مرا بهتر آنکه دل روشن دارم، چراغ از بهر دیده نیازم نیست...