یاد عباث

یاد عباث

گاهی لحظات آنچنان هجوم سنگینی دارند که همچو آواری اند به جا مانده از سالهای دور دور بر پیکره نازک و نحیف خاطرت.

گویی سنگینی درختی است افتاده از طوفان بر شانه نهالی کوچک و او تنها در اندیشه آن درخت است، در اندیشه ریشه هایی که درآستانه از خاک جْستن اند، و از خاک برآمدن ریشه مرگ درخت است.

ریشه ها جوانه نیستند که جْستن شان نوید زندگی دهد، ریشه ها را زیستن پنهان و در خاک بباید تا زندگی جریان یابد.

خاطراتت امروز همچون همان درخت افتاده بر شانه ام نشست، سنگین و بی محابا و ورای توان من ، اما امید، امید به آنکه این بارسهمگین را بایستی کماکان حفظ کرد تا ریشه ها در خاک بمانند برای روزی…

چه بغض سنگین و دردناکی است نبودنت در این روزهای دشوار سرزمین و خاطرت همچنان زنده و سنگین نفس میکشد و یادآور میشوندمرا که روزی دوستی بود به غایت دریا که برایم پاهای پرتوان آرزو میکرد.

روزی دوستی بود که مشتاق دیدن بود و سفر و رفتن.

آنچنان مشتاق که خود رودی شد بر دامنه های هیمالیا و ذرات وجودش در پهنه گسترده آن سرزمین مقدس جاویدان گشت. 

چقدر امروز دلتنگ تو ام عباث و چقدر جایت خالیست.

محمد تاجران

هشتم فروردین چهارصد و دو

برزیل