آب وآتش

در پس اندوهی که فراسویم نهاده اند روشنی میبینم چه هر اندوهی باز تابی دارد.چه باید کرد گذر زمان فرسایشگر اندوه است و رابطه زمان همچون جریانی است از آب و آتش هردو آبادگرانی ویرانگرند.
برای عبور از آن بایستی تن داد به آب وآتش.
اکنون میفهمم سالها چه مشتاقانه شبها در کنار آتش به تماشا نشسته ام و ندانسته از او چه خواسته ام . اکنون میل بی انتهای خودمو به دریا مامن آب میفهمم اکنون می فهمم که چرا اینچنین ناخود آگاهانه با آب وآتش عجین شده ام . پس گذرمی کنم که دیگر خود نیز از آب و آتشم . آری گذز میکنم و به روشنی میرسم .
*****************************************
At the other side of my sadness which is composed to me ….
I can see brightness.
Which every sadness has its reflection.
What can I do?
The passing time is erosive of sadness and relation.
Time is such as flowing of water and fire that both of them are destructive and making.
For passing this way I need to accept fire and water.
Now I can understand that why I watch fire for long time courageously every night and
I can understand what I wanted of it without any awareness'.
Now I can understand way I had endless tendency to see immune place of water.
Now I can understand why I mixed with fire and water unconsciously.
So I pass because …
I am also fire and water.
Yes, I pass of it then …
I will reach in to the lightness

82/5/13